چندی پیش از زبان یکی از کاربرانم عبارت : ” لیمبو پیج ” را شنیدم. وی از این کلمه برای توصیف انتقال کمپانی اش به بستر جدید تجارت الکترونیک استفاده نمود. این شرکت اخیرا برای بسیاری از URL های شخصی از ریدایرکت 301 استفاده نموده و برای مابقی از ریدایرکت Catchall استفاده نموده بود. Catchall ریدایرکت همان موضوع ” لیمبو پیج ” را بیان می کند.

منظور از این نوع ریدایرکت این است که تمام صفحاتی که خطا میدهند با به روش های مختلف به صفحات سالم و دارای محتوا ریدایرکت کنید و به نوعی موتورهای جستجو را گول بزنید.

لغت نامه آکسفورد برای لغت limbo، تعریف ” حالت غفلت یا فراموشی” را در نظر گرفته است. این یک روش خوبی است که به توصیف حجم ریدایرکت برای یک صفحه واحد می پردازد. این یک ایده وحشتناک است.

ما در این مقاله توضیح می دهیم که به جای پیاده سازی این ایده، چه کاری باید کرد.

نمونه های Catchall

عمل ریدایرکت تمام URLهای حذف شده یا ناموجود به یک صفحه واحد، رایج می باشد. صفحه اصلی محبوب ترین مقصد می باشد، اما صفحه های جستجو هم از محبوبیت زیادی برخوردار هستند.

در ادامه چند نمونه مورد بررسی قرار گرفته است:

Tupperware، از ریدایرکت 301  استفاده می کند و هر صفحه ناموجود با URL ( بدون www ) را به صفحه ی اصلی هدایت می کند. Tupperware برای صفحه های ناموجودی که دارای www  می باشند هم کد وضعیت 404 را برمی گرداند و در صفحه ی بارگذاری شده، نمایش می دهد. (Mytheresa ، خرده فروش مد نیز این کار را انجام می دهد.)

سایت Smarthome که کار فروش محصولات اتوماسیون خانگی را انجام می دهد، از ریدایرکت 302  استفاده می کند و تمامی صفحات ناموجود ( فرقی نمی کند که URL صفحه www داشته باشد یا نه) را به صفحه اصلی هدایت می کند. (HDtrackT، سایت دانلود آهنگ نیز همین کار را انجام می دهد.)

خرده فروش ابزار Harbor Freight، هنگام ناموجود بودن URL، یک صفحه خطا را نشان می دهد اما یک کد وضعیت 200 نادرست را به موتورهای جستجو ارائه می دهد.

 

House Brand که یک سایت خرده فروش پوشاک می باشد از ریدایرکت 301 استفاده می کند و URL یک صفحه متوسط ( بدون مسیر) را به صفحه اصلی هدایت می کند.

Payporte که یکی دیگر از سایت های مد و لباس می باشد، هوشمندانه تر عمل می کند. رشته ی (متن) مربوط به یک صفحه ناموجود را به یک جستجوی داخلی تبدیل می کند. با این که این روش هوشمندانه تر است ولی نمی توان بد بودن این عمل را انکار کرد.

عزیمت های خوب

در نگاه اول یک صفحه ی catchall limbo ، راه حل خوبی به نظر می رسد. به جای اینکه برای تصحیح صفحات، ده ها یا هزاران خطای ریدایرکت را به طور دستی برای کاربران ترسیم کنید، یک قاعده catchall ساده تنظیم می کنید و همه ی کاربران ( و ربات ها ) را به یک صفحه هدایت می کنید.

از این گذشته، نمایش خطا برای کاربرانی که به دنبال یک چیز خاص هستند، چندان هم مطلوب و بهینه نمی باشد و نمایش صفحات خطای 404 به جای لینک های ارزشمند، می تواند به رتبه بندی سایت صدمه بزند.

اما این رویکرد با چندین مشکل روبرو است.

اول اینکه، گوگل و سایر موتورهای جستجو صفحات خطایی که دارای کدهای وضعیت نادرست می باشند را به عنوان خطای 404  soft تلقی می کند. همچنین صفحات دارای این خطا با ریدایرکت در یک صفحه، به پایان می رسد.

در اینجا توضیحی از پورتال ” Search Console Help” آورده شده است:

بازگرداندن یک کد موفقیت، نسبت به 404/410 (یافت نشد) یا 301 (منتقل شده) یک روش بد محسوب می شود. یک کد موفقیت به موتورهای جستجو می گوید که یک صفحه ی واقعی در این URL وجود دارد. در نتیجه، ممکن است این صفحه در بین نتایج جستجو قرار بگیرد و موتورهای جستجو به جای صرف وقت در خزیدن صفحات واقعی سایت شما ، برای خزیدن آن URL ناموجود تلاش می کنند. آفرین عجب نکته ی ظریفی !

بنابراین، عدم استفاده از کدهای صحیح وضعیت 404 یا 410 ، بودجه مربوط به خزیدن را به هدر می دهند. کدهای 404 و 410 به موتورهای جستجو می گویند که خزیدن این صفحات را متوقف کن تا در بودجه خزیدن صرفه جویی شود.

علاوه بر این، اتصال بسیاری از صفحه های نامرتبط به یک صفحه، باعث می شود که کلمه کلیدی وارد شده در نتیجه جستجو ظاهر نشود و کاملاً بی ربط باشد.

بزرگترین مشکل برخی از متخصصین سئو با  صفحات catchall این است که  آنها مسائل واقعی را پنهان می کنند و از تشخیص صحیح مشکلات جلوگیری می کنند یا آن را به تاخیر می اندازند. برای همین باید قاعده را catch-all غیرفعال کنید و منتظر موتورهای جستجو باشید تا دوباره شروع به خزیدن کنند و صفحات 404 درست را تعیین کنند.

 یک رویکرد بهتر

اگر سایت شما پلتفرم ها را تغییر می دهد و شما نیاز به ریدایرکت URL هایی دارید که مسیرشان به سختی ترسیم و نقشه بندی می شود ، بهتر است لاگ های سرور و همچنین Google Search Console  را مانیتور کنید تا در هنگام بروز خطاهای 404 ، آنها را رفع کنید.

یک صفحه ی 404 مفید و اختصاصی آماده کنید. از الگوهای پیش فرض ارائه دهنده پلت فرم تجارت الکترونیکی خود استفاده نکنید. و مطمئن شوید که این صفحه در واقع یک کد وضعیت 404 را برمی گرداند. – با استفاده از رشته های تصادفی ( با www یا بدون www) تست کنید.

در آخر، زمانی که پلتفرم یا دامنه خود را تغییر می دهید، اطمینان حاصل کنید که قواعد ریدایرکت شما، پارامترهای افزونگی (redundant) را حفظ می کنند. به عنوان مثال، بگویید که پلتفرم خود را تغییر داده اید یا آدرس ها را از www.storeA.com/product/1 به www.storeB.com/category/product/1 تغییر داده اید. شما یک قاعده ریدایرکت 301 یک به یک را تنظیم می کنید. اگر یک کاربر URL موردنظر را برای فروشگاه A تایپ کند، مطابق با این قانون، ریدایرکت می شود.

اما بگویید که خبرنامه ایمیل شما یک پارامتر ردیابی را به URL فروشگاه A اضافه کرد مانند www.storeA.com/product/1?campaign=email. این قانون ریدایرکت که پارامتر را نادیده می گیرد، بسیار دقیق می باشد. کاربری که این URL را علامت‌گذاری کند با خطای 404 مواجه خواهد شد.